H AΛΗΘΙΝΗ ΙΣΤΟΡΊΑ ΤΗΣ  ΜΑΙΡΗ ΝΤΑΦΙ

Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ  ΝΕΑ ΣΕΛΗΝΗ  ΤΟΥ 2015

Βρισκόμαστε  πολύ κοντά στα  Χριστούγεννα  που  είτε  γνωρίζουμε  αστρολογία, είτε  όχι, προσδοκάμε  ένα καινούριο  ξεκίνημα για  όχι μόνο  στην ταλαιπωρημένη χώρα μας  αλλά  και για  τη ζωή μας χωριστά.

Ωστόσο,  διακρίνεται ένα  αισιόδοξο  ξεκίνημα  αναφορικά  με τους απέξω « φίλους μας», όχι γιατί μας αγαπούν  αλλά γιατί δε μπορούν  να κάνουν διαφορετικά,  καθώς υπάρχει  ένα  Συμπαντικό ευεργέτημα- για ζητήματα  μας που σχετίζονται  με άλλες χώρες  με στόχο τη θρησκεία ,  την εκπαίδευση , τις εμπορικές  συναλλαγές μας. Όλη αυτή η καλοσυνάτη προσέγγισή τους λοιπόν , μοιάζει να   βγήκε από μόνη της  στο παρα πέντε αλλά  έπεσε  η «προστασία….»

Όμως, σε  μία παρόμοια  περίπτωση  με την τωρινή  το φθινόπωρο  του ‘ 16  τα γεγονότα  που θα προκύψουν τότε,  θα μοιάζουν  ως να  θέλουν να  μας  πνίξουν , αλλά μέχρι τότε  ίδωμεν ….αφού  πάντως θα αποτύχουν .

Ωστόσο ,  είναι πολύ πιθανό  να μπει τώρα  στο τραπέζι των  διαπραγματεύσεων  ο εκλογικός νόμος , οι αερομεταφορές,  η ανώτερη παιδεία ,η  ναυτιλία, η εκκλησία – θρησκεία .Επίσης οι δορυφορικές επικοινωνίες.

Για οικονομικές ατασθαλίες  και για  πολλούς άλλους λόγους  ορισμένοι κάθονται στο σκαμνί  προκαλώντας πάντως. την ικανοποίηση του λαού.

Ωστόσο όλη αυτή η αναφορά  στις προφητείες του αγίου Παισίου  πρόσεξα  ότι έβγαλε κάτι καλό,  καθώς αύξησε την πίστη πολλών ανθρώπων  αλλά προσωπικά συστήνω  να έχει τα όρια της .

Τέλος ,  υπάρχει κίνδυνος για χώρα που  βρίσκεται δυτικά μας προκαλώντας αναταραχή , αλλά και στο εσωτερικό μας  τάσεις για ανατροπές  με βομβιστικές  επιθέσεις,  έτσι για να θυμηθούμε  τα παλιά…..     

H AΛΗΘΙΝΗ ΙΣΤΟΡΊΑ ΤΗΣ  ΜΑΙΡΗ ΝΤΑΦΙ

Πως ανακάλυψα ότι ήμουν

              «ψυχική»

 

Επί  σειρά ετών , ένας «φίλος "

 προειδοποιούσε  τη Μαίρη  Ντάφι  

για  κάθε τι  δυσάρεστο  που επρόκειτο  να της συμβεί .Τώρα πια,  δε φοβάται  τον απρόσκλητο  επισκέπτη της. 

    

Σε ηλικία  19χρόνων ,  είχα την πρώτη  μου «ψυχική» εμπειρία .Ένα  βράδυ , καθώς  ετοίμαζα  ένα ζεστό ρόφημα  στην κουζίνα , ένιωσα ξαφνικά  ένα βαρύ χέρι να ακουμπά  στον ώμο μου .Γύρισα πίσω να δω , μα δεν είδα  τίποτα .Νωρίτερα , είχα αισθανθεί  ότι κάποιος  με ακολουθούσε  ενώ πλησίαζα  προς την πόρτα της κουζίνας .Δεν είχα καταλάβει  τι συνέβαινε  και τρομοκρατημένη  έτρεξα  στο  δωμάτιο  της μητέρας  μου  για να την ξυπνήσω  και να ζητήσω  τη βοήθειά της . Περίμενα να ανησυχήσει  ή το λιγότερο  να ξαφνιαστεί , αλλά εκείνη  γέλασε  και μου είπε, «Μην είσαι ανόητη .Δεν υπάρχει  λόγος να  φοβάσαι. Μάλλον  είσαι και συ  ψυχική  όπως κι εγώ!» Η μητέρα μου  είχε κληρονομήσει  την αναπτυγμένη  έκτη αίσθηση  της  από την οικογένειά της  κι έτσι δεν εντυπωσιάστηκε  από αυτό το γεγονός .Για μένα όμως  ήταν  όλα τόσο  καινούρια. Τόσο περίεργα ! Εξακολουθώντας να είμαι αναστατωμένη  γύρισα στο κρεββάτι μου  όπου  βέβαια,  χρειάστηκα  αρκετή δύναμη  και θάρρος  για να σβήσω το φως !

Την επόμενη ημέρα –το πρωί- ξυπνήσαμε από την αναπάντεχη  επίσκεψη της θείας μου .Μας έφερνε τη δυσάρεστη  είδηση .Ο θείος μου ( ο αδελφός της μητέρας μου ) είχε σκοτωθεί  το προηγούμενο βράδυ  στις έντεκα. Την ίδια ώρα  που  μου συνέβη  το τρομακτικό γεγονός .Προς στιγμήν  θεώρησα  ότι όλο  το επεισόδιο  ήταν  μία απλή  σύμπτωση  ώσπου μερικούς μήνες  αργότερα , έχοντας μία  παρόμοια εμπειρία , συνειδητοποίησα  τελικά  ότι αυτό το χάρισμα  ή η κατάρα ,  θα εμφανιζόταν πάλι , και πάλι .Η παρουσία του όμως αυτή τη φορά ήταν  εμφανέστερη  και πιο δυναμική.Aρχικά  κινήθηκε  δίπλα μου , κατόπιν ήρθε  μπροστά μου  και εμφανίστηκε  σαν ένα φάντασμα  απροσδιόριστης  μορφής .Το φαντασματικό  αυτό  «πράγμα» ερχόταν πάντα  όταν κάποιος  επρόκειτο  να πεθάνει. Ήταν  σα να με προειδοποιούσε!

     Στην αρχή , ο σύζυγός μου  με κορόιδευε  κι έτσι αποφάσισα  να μην εκμυστηρεύομαι  σε κανέναν  τις προειδοποιήσεις  μου .Εκείνη την περίοδο άρχισα  να έχω διάφορα  προαισθήματα  και στα όνειρά μου .Το πρώτο  ήταν  λίγο πριν χάσουμε  το πεντάχρονο αγοράκι μας. Θυμάμαι , έκλαιγα  στο όνειρό μου  βλέποντας  ότι είχα  χάσει ένα από τα  παιδιά μου , μα δεν ήξερα ποιο από τα τρία  ήταν .Το σοκ  που έπαθα  την επομένη  ημέρα  δε μπορώ  να το περιγράψω  όταν  πηγαίνοντας  στο δωμάτιό τους , ανακάλυψα  ότι ο μικρότερος  γιος μου  είχε πεθάνει  στον ύπνο του .Από τότε , περιττό  βέβαια  να πω  ότι, ο άντρας μου  σταμάτησε να με κοροϊδεύει.

     Μερικά χρόνια  πριν είχα  την τύχη  να συναντήσω  μία κυρία ‘Ψυχική» στην πνευματιστική εκκλησία  της πόλης μου. Εκμεταλλεύτηκα  την ευκαιρία και συζήτησα  εκτενώς  μαζί της  για το θέμα  που με απασχολούσε. Της αφηγήθηκα  όλες τις προηγούμενες  εμπειρίες  μου και ζήτησα  τη συμβουλή της .Ομολογουμένως  με καθησύχασε  όταν μου είπε  ότι επρόκειτο για φιλικά πνεύματα  και δεν έπρεπε  να φοβάμαι  γιατί απλά, με προετοίμαζαν  ψυχολογικά  για κάποια  δυσάρεστα  νέα  που θα μάθαινα.

     Οι επισκέψεις  των πνευμάτων  ήταν  αρκετά  συχνές  και τώρα πια,  μπορώ να πω  ότι είμαι  σε θέση  να διακρίνω πότε οι «προειδοποιήσεις» αφορούν  τους στενούς  συγγενείς μου  και πότε  τους μακρινούς . Για παράδειγμα , αν κάποιος  πρόκειται να πεθάνει  και δεν είναι τόσο  στενά συνδεδεμένος  με εμένα, το πνεύμα-«φίλος» μου- μένει κοντά μου  μόνο για  μία-δύο μέρες .Αν όμως  πρόκειται  για ένα αγαπημένο –φιλικό  πρόσωπο  ή για κάποιο  μέλος της οικογένειας μου , το πνεύμα με ακολουθεί παντού για δεκαπέντε μέρες περίπου .
Χαρακτηριστικά αναφέρω  τι μου συνέβη όταν πέθανε  η μητέρα μου. Ήταν αρκετά άρρωστη  για ένα  χρονικό  διάστημα, χωρίς  αυτό να σημαίνει  ότι επρόκειτο  για κάτι σοβαρό  και αναμφισβήτητα κανένας  δε φανταζόταν ότι θα πέθαινε. Εγώ όμως,  δε μπορούσα να βρω την ησυχία μου. Όπου και αν πήγαινα ο «φίλος» ήταν συνεχώς κοντά μου  και τελικά με….ενοχλούσε  με την παρουσία του.

Με επισκεπτόταν  για δύο εβδομάδες  συνεχώς, μέχρι  που,  όταν κάποια στιγμή  προσπάθησα  να ηρεμήσω  και να ξεκουραστώ  παρακολουθώντας  τηλεόραση , πέρασε  αστραπιαία  από μπροστά μου  και με  τρόμαξε. Τα νεύρα μου  κόντευαν  να σπάσουν. Τινάχτηκα  πάνω και  ξέσπασα  σε υστερικά κλάματα  φωνάζοντας ¨Εντάξει,  ποιος  έχει σειρά αυτή τη φορά;»
Αμέσως  το μυαλό μου  πήγε  στη μητέρα μου .Το τηλέφωνο ήταν  χαλασμένο κι έτσι  έτρεξα  στο σπίτι  της κόρης μου , της εξήγησα  τι είχε συμβεί και φύγαμε  για το νοσοκομείο να δούμε  αν ήταν καλά. Φτάνοντας  εκεί , μάθαμε  ότι είχε πάθει  καρδιακή  προσβολή .Η αδελφή νοσοκόμα είχε ήδη  ειδοποιήσει  τον αδελφό μου ,  αλλά εκείνος  έμενε  πολύ μακριά  και δε μπορούσε  να επικοινωνήσει μαζί μας. Χάρη στο «φίλο μου  λοιπόν , κατάφερα  να βρίσκομαι  κοντά της  την τελευταία  μισή ώρα  της ζωής της .

Ποτέ μέχρι σήμερα  δεν είχα εκμυστηρευτεί  σε κανέναν  όλες αυτές τις εμπειρίες  που έζησα , εκτός  από τους στενούς  συγγενείς μου. Φοβόμουν  ότι οι περισσότεροι  δε θα με πίστευαν .Νομίζω  όμως,  ότι πολλοί  άνθρωποι  είχαν ή έχουν παρόμοιες  εμπειρίες  με τις  δικές μου  και μάλλον  διστάζουν  να μιλήσουν  γι ΄αυτές .Ελπίζω  ο «φίλος μου  να μη  με επισκεφτεί για αρκετό  καιρό,  αλλά  κι αν  ακόμα έρθει …δεν πρόκειται  να φοβηθώ .θυμάμαι τα  λόγια της  μητέρας μου  την πρώτη φορά που είχε παρουσιαστεί το πνεύμα «Μη φοβάσαι  τους νεκρούς – τους ζωντανούς  θα πρέπει να   φοβάσαι περισσότερο»!...