Σάββατο 19 Μαρτίου 2016

Ο ΘΑΝΑΤΟΣ: ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΤΑΞΙΔΙ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ



       Ο  ΘΑΝΑΤΟΣ
     δεν είναι το τέλος 
     



Από τότε που εμφανίστηκε  ο άνθρωπος  στη γη  όλα τα γραπτά  εκφράζουν την ίδια  αγωνία και απορία μαζί .Τι νόημα έχει η ζωή αφού υπάρχει και ο θάνατος;


Σχετικά με  την απάντηση υπάρχει η  φιλοσοφία- σύγκριση του βράχου .Ο βράχος   δεν  παύει ποτέ  να υπάρχει .Μπορεί  να αλλάξει  όψη , να γίνει πέτρα , να καταλήξει σε σκόνη , πάντα όμως  θα υπάρχει  με διαφορετική μορφή. Μήπως ο άνθρωπος  αξίζει  λιγότερο  από το βράχο;
Αυτή  η φιλοσοφία  της συνέχειας  συναντάται σε όλους τους  αρχαίους  πολιτισμούς
.
Οι Αιγύπτιοι πίστευαν  ότι ο θάνατος  δεν είναι  παρά το πέρασμα  σε μία άλλη ζωή. Ο θεός Ανούβης  έκρινε  την ψυχή, πριν την πάρει  μαζί του στη βάρκα  του για το  ταξίδι χωρίς επιστροφή.
Πολλοί αρχαίοι λαοί  συνήθιζαν  να θάβουν  μαζί  με τους νεκρούς  τους νομίσματα, για να πληρωθεί  για τη μεταφορά της ψυχής   ο βαρκάρης .Διαφορετικά  θα έμενε παγιδευμένη  ανάμεσα στον κόσμο  των ζωντανών και των νεκρών. Δηλαδή  στον  τόπο του παραδείσου ή της κόλασης  ανάλογα  με τον τρόπο που βίωνε  την εγκόσμια  ζωή της.

Ορισμένοι  πολιτισμοί  πιστεύουν  ότι υπάρχει  μία ροή  γεννήσεων, είναι  η θεωρία  της Παλιγγένεσης .Πρόκειται  για την άμεση  μετενσάρκωση , τη μεταφορά της ψυχής  σε διαφορετικό σώμα  ακριβώς τη στιγμή του θανάτου .
Η παλιγγενεση  είναι εξελεγκτική .Η ψυχή έρχεται  να ζήσει  μία καλύτερη ζωή  κι αυτό είναι το σημαντικό .Το σώμα δεν είναι  παρά ένα δοχείο που πρέπει να το  φροντίζουμε  καθόλη τη διάρκεια  της σύντομης  ζωής του .Η ψυχή όμως και το πνεύμα  είναι αιώνια  και αθάνατα, γι αυτό και η έξοδος  τους από το θνητό σώμα δε χρειάζεται να συνοδεύονται   από φόβο και θλίψη  ..

                            Ο φόβος  για τη στιγμή του θανάτου

Λέγεται  ότι η ψυχή  βιώνει  την πρώτη  της οδυνηρή  εμπειρία  με τη γέννηση. φανταστείτε να βρισκόσαστε  σε ένα γαλήνιο μέρος , όπου  τίποτα κακό  δε θα μπορούσε  να συμβεί , όπου  καμία  έννοια  δε θα απασχολούσε  τη σκέψη σας. Φανταστείτε λοιπόν ξαφνικά  από αυτή την κατάσταση της  απόλυτης ευδαιμονίας  και ευτυχίας να  γλιστρούσατε  σε ένα  βρόμικο  βαρύ σώμα  και να ερχόσασταν με  οδύνη   σε ένα  άγνωστο  περιβάλλον  γεμάτο  έντονα  φώτα  και φασαρία από κόσμο γύρω σας.
Κατά τους ψυχολόγους  η γέννηση είναι η πρώτη  και μία  από τις σοβαρότερες  τραυματικές εμπειρίες  του ανθρώπου .Αν και δεν τη θυμόμαστε  συνειδητά  υπάρχει στο υποσυνείδητο  μας  και μας συνοδεύει  σε όλη μας τη ζωή .Δεν είναι παράλογο λοιπόν,  να φανταζόμαστε  ότι και ο αποχωρισμός  μας από το σώμα  αυτό και η φυγή μας  από το γήινο  κόσμο  θα είναι οδυνηρή.

                                           Ο   φόβος για το άγνωστο

Παρόλο  ότι οι καιροί έχουν αλλάξει   και  μαζί με αυτούς άλλαξαν και οι ιδέες μας,  εντούτοις   εξακολουθούμε να πιστεύουμε σε ένα Θεό που  κάποια μέρα  θα μας υποδεχθεί  στο Ουράνιο  βασίλειό του  ή  θα μας  βοηθήσει να  έρθουμε  ξανά στη γη  για να διορθώσουμε  τις αδικίες  που ενδεχομένως να έχουμε πράξει .
Το πώς αντιλαμβάνεται κανείς  τη μεταθανάτια ζωή  εξαρτάται  από το θρήσκευμά του .Δυστυχώς στη σύγχρονη  εποχή  επικρατεί  σε ένα μεγάλο ποσοστό  , ο θεός  της επιστήμης  που χάρη σε αυτήν  ο άνθρωπος   παίρνει  παράταση  στο όριο  ζωής του . Και όμως ούτε αυτό   δεν καταπραΰνει   την αγωνία του  ανθρώπου  για το τι υπάρχει  από την άλλη πλευρά.
Άλλωστε πώς να πιστέψει  κανείς  σε κάποια  αθέατη δύναμη  όταν προσπαθεί  καθημερινά  να αποκτήσει τα  υλικά αγαθά και  που τα  έχει αναγάγει σε   θεό χρήμα

 Ένας Γάλλος φιλόσοφος  έχει πει « η σκέψη του θανάτου μας παραπλανεί , αφού μας  κάνει  να ξεχνάμε  να αναπνέουμε» Εν ολίγοις , όταν το άτομο βασανίζεται  από την ιδέα  ότι μια μέρα  θα πεθάνει  δεν έχει πλέον να ελπίζει  σε τίποτα εδώ , αφού το παρόν και το μέλλον  του καταστρέφονται  από τη μακάβρια ένταση της  αγωνίας του. Οι περισσότεροι  ψυχολόγοι  συμφωνούν  ότι ο υπερβολικός  φόβος  του θανάτου  προκαλεί ήπιες  ή σοβαρές νευρώσεις .Στη χειρότερη περίπτωση  η μελαγχολία  που συνοδεύει  αυτή την αγωνία  οδηγεί στην αυτοχειρία

                      Το γεφύρωμα ανάμεσα  στην εγκόσμια και ουράνια ζωή  

Η ιδέα του θανάτου  λοιπόν  έχοντας  ως κύριο  χαρακτηριστικό  της τη σφραγίδα  του αγνώστου  αποτελούσε  πάντα αντικείμενο  άγχους και φόβου , όμως εξίσου λογικό είναι  να προσπαθεί ο άνθρωπος  να αποδεχθεί τον θάνατο  σαν κάτι  που θα συμβεί  σε ένα μακρινό ή κοντινό μέλλον   
Πολλές φορές αυτό που αυξάνει το άγχος  είναι για τη μεταθανάτια ζωή .Δηλαδή τι γίνεται στη συνέχεια. Αν θα είναι αυτή η επόμενη ζωή καλύτερη ή χειρότερη. Και τι θα γίνει με όσα έχει αποκτήσει  ο άνθρωπος εδώ .Απλά φεύγει .Όπως όταν  ΄έρχεται  σε τούτο τον κόσμο   με την κληρονομιά των προγόνων του έτσι και αυτός  κληροδοτεί τη δική του στις επόμενες γενιές .   

…….  και η επιστήμη  έχει αποδείξει  ότι ο άνθρωπος  είναι  σαν ένα σύστημα που λειτουργεί με ενέργεια  η οποία δε χάνεται  ακόμα και όταν το σώμα καταστραφεί .    



 
       

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου